Dit tekstje heb ik geschreven midden mei, toen het geregel, het papierwerk en het besef dichterbij kwamen en de eeuwige stresskip in mij naar boven kwam:
Heb ik eerlijk
schrik voor Erasmus? -ja!! ik heb het
hele gebeuren redelijk onderschat. Geen dag gaat voorbij zonder na te denken over
de naderende toekomst. Juist, het tripje naar Siberië. Hoe dichter het vertrek
nadert, hoe kleiner ik me voel tegenover deze hele onderneming. Het is ook niet
niks…4,5 maand naar Irkutsk. Waar was ik toch met mijn gedachten? Ah, het was
weer een typische Sarah-beslissing. Ik wil ook altijd het grootste, meest
uitdagende, moeilijkste ... Ben ik te impulsief geweest? Ik zou het niet weten,
ik hoorde ‘Mongolië bezoeken, op de bevroren Japanse Zee rijden,
-40°C en een 3,5 dag durende trans-siberische
treinrit’. Velen zouden daar toch voor tekenen? Of vergis ik me nu helemaal? Velen hebben me alleszins zot verklaard! En
misschien ben ik dat ook wel, ik had evengoed voor Voronež of Krasnodar kunnen
kiezen; plaatsen die voor mijn geliefden veel makkelijker te bereiken zijn en
waardoor ik nu waarschijnlijk met een minder panische angst naar dit gebeuren zou toeleven. Ik heb
schrik, echt schrik, en elke dag meer, want elke dag is nog een dag minder
thuis. Juni wordt de maand van het studeren, juli is werken geblazen en in augustus
ben ik nog welgeteld drie weekjes thuis… Het is duidelijk dat de positieve
kanten van het Erasmusgebeuren momenteel worden overschaduwd door de
overactieve aanmaak van mijn stresshormoon… maar dat wil misschien ook zeggen
dat ik niet meer helder denk, want komaan Siberië, dat is toch de coolste plek
ter wereld?
Veel liefs, Sarah
Geen opmerkingen:
Een reactie posten