tot snel!

Na weken frustraties, slapeloze nachten, neurotische dwangbeelden en ongewone stress in de aanloop van het hele Irkutskgebeuren, kan ik op dit eigenste moment spreken van berusting, meer nog, van een diep verlangen naar het onbekende woeste Siberië. Ik zeg "ja" tegen de uitdaging, het avontuur en de-ervaring-van-mijn-leven. Na de onvermijdelijke afscheidsknuffels, afscheidsfoto's en afscheidsfeestjes is het voor mij tijd om mijn vleugels uit te slaan, om mijn dromen waar te maken en de Russische cultuur van dichtbij op te snuiven. Ik ga iedereen ongelooflijk missen, maar remember : I'll be Back ;) 

plannetje : 

Om 19u11 stijgt ons vliegtuig op richting Warschau, waar onze eerste overnachting zal plaatsvinden en we hopelijk nog een heerlijk Pierogi-restaurant zullen tegenkomen! De volgende dag brengt het vliegtuig ons naar Moskou, waar we welgeteld 9 uurtjes de sfeer van Moskou mogen opsnuiven om vervolgens om half 1 's nachts de transsiberische trein op te springen en we definitief naar de andere kant van de wereld worden gebracht.

Als alles goed en wel verloopt, komen we vrijdag om 15u10 aan in Irkutsk, waar we opgehaald zullen worden door de immer vriendelijke Olga (coördinator van de universiteit van Irkutsk) en waar het reeds 21u10 lokale tijd zal zijn. En het is vanaf dat ik internet heb kunnen installeren, dat ik terug actief zal zijn op mijn blog.

Hopelijk tot volgend weekend!

Veel liefs,

Sarah

Eerste blogbericht

Mijn eerste blogbericht! Vermits ik Russisch en Pools studeer, leek het me logisch om op uitwisseling te gaan in mijn derde jaar. Ik droom er al van sinds het begin van mijn studie en nu wordt het eindelijk werkelijkheid. Irkutsk, Siberië, op 7.748 km van mij thuis volgens google maps, 4,5 maand aan de andere kant van de wereld...
Dit tekstje heb ik geschreven midden mei, toen het geregel, het papierwerk en het besef dichterbij kwamen en de eeuwige stresskip in mij naar boven kwam: 

Heb ik eerlijk schrik voor Erasmus? -ja!!  ik heb het hele gebeuren redelijk onderschat. Geen dag gaat voorbij zonder na te denken over de naderende toekomst. Juist, het tripje naar Siberië. Hoe dichter het vertrek nadert, hoe kleiner ik me voel tegenover deze hele onderneming. Het is ook niet niks…4,5 maand naar Irkutsk. Waar was ik toch met mijn gedachten? Ah, het was weer een typische Sarah-beslissing. Ik wil ook altijd het grootste, meest uitdagende, moeilijkste ... Ben ik te impulsief geweest? Ik zou het niet weten, ik hoorde ‘Mongolië bezoeken, op de bevroren Japanse Zee rijden,

 -40°C en een 3,5 dag durende trans-siberische treinrit’. Velen zouden daar toch voor tekenen? Of vergis ik me nu helemaal?  Velen hebben me alleszins zot verklaard! En misschien ben ik dat ook wel, ik had evengoed voor Voronež of Krasnodar kunnen kiezen; plaatsen die voor mijn geliefden veel makkelijker te bereiken zijn en waardoor ik nu waarschijnlijk met een minder panische  angst naar dit gebeuren zou toeleven. Ik heb schrik, echt schrik, en elke dag meer, want elke dag is nog een dag minder thuis. Juni wordt de maand van het studeren, juli is werken geblazen en in augustus ben ik  nog welgeteld drie weekjes thuis… Het is duidelijk dat de positieve kanten van het Erasmusgebeuren momenteel worden overschaduwd door de overactieve aanmaak van mijn stresshormoon… maar dat wil misschien ook zeggen dat ik niet meer helder denk, want komaan Siberië, dat is toch de coolste plek ter wereld?

13/05/2013

Veel liefs, Sarah