donderdag 28 november 2013

Het Olympisch vuur in Irkutsk!

Waarschijnlijk hebben jullie al gehoord van de Olympische Winterspelen van 2014 in Sochi. Op 7  oktober vertrok het Olympisch vuur vanuit Moskou om uiteindelijk op 7 februari aan te komen in Sochi. In totaal zal deze vlam 65 000 km hebben afgelegd. Zondag, op 24 november passeerde het vuur ook Irkutsk. Prachtige ijssculpturen waren voor de gelegenheid neergezet in het park, waarlangs de laatste meters zouden worden afgelegd tot op het podium. Verschillende optredens leidden ons af van de bittere kou, waaronder een optreden van Coca-Cola, de grootste sponsor van het hele gebeuren. De ijssculpturen zijn echt prachtig en volgens mij blijven ze hier nog heel de winter staan, want het is hier ondertussen 's morgens rond de -15°C...


Enkele foto's : 






Rubriek : weetjes over Rusland, de Russische bevolking en hun gewoontes

Misschien is het nog eens tijd voor een rubriek over de Russische gewoontes ;) :

- In de supermarkt wordt het wisselgeld nooit in de hand teruggegeven. Tenzij je onder vrienden bent, dan is het onbeleefd om het geld niet van hand tot hand over te dragen.

-Russen zijn heel bijgelovig en daarom zullen ze nooit een even aantal bloemen schenken, want dat brengt ongeluk. Een even aantal bloemen wordt enkel gegeven op een begrafenis. (Dus als je ooit wordt uitgenodigd door Russen...)

- Ook studenten kunnen bijgelovig zijn tijdens de examenperiode, bijvoorbeeld :
                - 5 roebels in schoen leggen
                - leerstof onder kussen leggen
                - verboden de haren te wassen of te knippen voor een examen
                - om middernacht schrift openhouden en door het raam steken
                - met linkervoet examenlokaal betreden

- Als er eten wordt aangeboden, wordt je verondersteld eerst 2-3 keer nee te zeggen alvorens je uiteindelijk 'ok dan' mag zeggen.

- Zelfs als je geen alcohol drinkt, moet je een glas mee opheffen en mee klinken, maar mag je het daarna laten staan.

- Wanneer het eten aan tafel wordt gebracht, zal eerste de oudste man worden bediend, en vervolgens de vrouwen en de kinderen.

- In Rusland ontbijten ze meestal niet, maar zullen ze tegen 11u een koekje of koffie kopen. Als Russen ontbijten, verkiezen ze warme gerechten.

- iemand voorbijsteken in de rij is niet onbeleefd. Het is een logische handeling voor iemand die denkt minder nodig te hebben dan de personen voor zich. (Dit hebben we al meermaals  mogen ondervinden...)

Zo, veel liefs,


Sarah, die langzaam volledig aan het "verrussissen" is...

Nog een paar weekjes genieten...

Hmm, misschien hebben de vorige blogberichten een verkeerde indruk achtergelaten. Ik kan jullie namelijk verzekeren dat ik hier de tijd van mijn leven beleef. Binnen 6 weken moet ik (hoogstwaarschijnlijk) voorgoed afscheid nemen van Siberië , en hoewel ik zo graag mijn familie en vrienden terug wil zien, dringt het door, dat als ik Irkutsk verlaat, er geen weg meer terug is (déjà vu). Hoewel ik nooit aan hun mentaliteit (onvriendelijkheid, arrogantie tegenover buitenlanders) zou kunnen wennen, weet ik nu al dat ik de charme van Rusland zal missen. Misschien moeten we langer wachten op onze 'ik-vind-je-leuk' bevestiging, maar het doet des te meer plezier wanneer je uiteindelijk een glimlach ziet verschijnen. Zoals de Babusjka's die eindelijk vriendelijk  goeiendag zeggen, Russische studentes, waar je ooit kennis mee hebt gemaakt, die elke keer als je ze tegenkomt, oprecht glimlachen, en de mevrouw van de bib die mijn vraag apprecieerde hoe je 'verlengen' in het Russisch zegt. En misschien hebben de Russen wel een punt. Hier in Rusland is er geen tijd voor achterbaksheid of schijnheiligheid. Russen zijn direct, serieus, maar eerlijk. Naar onze normen zouden ze onbeleefd zijn, zelfs onbeschoft, maar hier, in het grote stoere Rusland is de volgende uitdrukking een nationaal  gezegde: "смех без причины - признак дурачины" m.a.w een glimlach zonder reden is een teken van dwaasheid :)

Soms heb ik zelfs  'een moment' met Russen. Zo wilden er twee meisjes uit de bus, maar zij moesten wachten tot een man Yanna en Julie doorliet van hun plaatsen, terwijl ik op hetzelfde moment naast die meisjes opstond. Daar stonden we, de man, de twee meisjes en ik, geklemd tegen elkaar, te lachen met het gebrek aan bewegingsvrijheid in de smalle bus.  Een ander voorbeeld is toen ik in het theater aan het aanschuiven was voor het toilet. Op een bepaald moment begon de vrouw, die achter mij stond, tegen mij te klagen: 'Zijn er hier nu echt maar twee kotjes? Je heb twintig minuten pauze, die je volledig moet besteden aan wachten op een toilet. Ужасно (vreselijk)!' Ik kon niet anders dan haar 100% gelijk geven :).

Bovendien is het shoppen hier een echte verademing. Niet dat ik hier zo snel mijn smaak vind (daarvoor is de Russische mode ietwat achter), maar je moet nooit heel de winkel doorkruisen met 20 kledingstukken over je arm tot je uiteindelijk bij de pashokjes aankomt. Nee, hier brengen ze onmiddellijk een gekozen kledingstuk naar het pashokje, zodat je ondertussen ongestoord, niet zoals een muilezel, verder op zoektocht kan gaan naar het perfecte kleedje of schoenpaar.

Dus wat is nog het plan voor de volgende zes weken? GENIETEN, GENIETEN, GENIETEN.

veel liefs,


Sarah

maandag 18 november 2013

Hoe zien de Russen ons?

Ondertussen is het wel duidelijk dat we er nooit als Russen zullen uitzien... Hoe komt het toch dat het zo opvalt dat wij buitenlanders zijn? Is het omdat we bij elk product in de winkel op zoek gaan naar de vervaldatum? Omdat we ons krampachtig vasthouden aan de balustrade van de besneeuwde trappen? Omdat we af en toe nog eens een glimlach op ons gezicht durven tonen? Of omdat we nog een taartje gaan halen na ons middageten? Het zou me niet verbazen als deze Russen hier een soort radar hebben voor buitenlanders, anders blijft het me een raadsel waarom de één ons boos aankijkt, de ander ons bekijkt alsof hij voor het eerst een buitenlander ziet, en weer een ander ons halsstarrig aanstaart in de hoop te weten te komen van welk onbekend eiland we afkomstig zijn... Het is ons Irkutskisch lot om het object van onbegrip, ontsteltenis, antipathie of, gelukkig en weliswaar in mindere mate, het object van bewondering te zijn in deze barre koude tijden.

Pas op, ik spreek hierboven van situaties waarin we nog geen letter Nederlands hebben uitgesproken. Als we echter Nederlands beginnen te spreken, bijvoorbeeld in de Marsjrutka, volgt er zonder twijfel uit een of andere hoek een kinderachtig gegiechel, want blijkbaar is het Nederlands een heel humoristisch taaltje, dat plotse lachbuien in de hand werkt... En dan is het onze beurt om te lachen, want de gezichtsuitdrukking van de Russen is onbetaalbaar wanneer ze proberen te raden welke taal wij spreken. Maar het meest fantastische moment is wanneer ze horen dat we Russisch kunnen spreken, dan verandert hun gelach in stilzwijgen, dat voor één keer óns een machtig gevoel geeft :).

Veel liefs,


Sarah

Het leven van homoseksuelen in Rusland

In mijn vorig blogbericht heb ik verteld dat MIX café, de gaybar te Irkutsk, de enige plek is voor homoseksuelen waar ze zichzelf kunnen zijn. We hebben hier kennis gemaakt met een Russische jongen die zijn kant van het verhaal vertelde, de andere kant van het verhaal dat zo graag door Putin wordt opgehangen, namelijk dat Rusland niemand uitsluit op basis van geaardheid. Deze jongen wordt in zijn moederland verplicht om eigen emoties, gevoelens en liefdesleven te verbergen... Hij vertelde ons dat deze zogenaamde niet-discriminerende maatschappij het kussen op straat met een persoon van hetzelfde geslacht beboet met 500 roebel. Dat in diezelfde verdraagzame samenleving niemand durft uit te komen voor zijn geaardheid uit vrees voor uitsluiting. Deze jongen studeert nog en hij kan niet wachten tot hij afgestudeerd is om naar Duitsland te trekken, waar hij op citytrip ondervond dat het ook anders kan. Voorlopig moeten zijn dromen nog even wachten, aangezien zijn ouders zijn studie bekostigen en ze nog altijd niet op de hoogte zijn van zijn geaardheid. Hoe moeilijk dit ook is, hij wil dit  zo houden, want hij weet dat hij door zijn eigen familie zal worden uitgesloten indien ze te weten komen dat hij homo is. 

Iedereen, van macho tot lief poppemieke, waaraan we vertelden dat we in een homobar waren geweest, reageerden ontzet. De reacties waren verscheiden, maar allemaal negatief. 'Is er zo'n bar in Irkutsk?' 'En knuffelden ze elkaar?' 'En ook meisjes?', gevolgd door een reactie van afschuw en ontsteltenis dat dit alles mogelijk is in hún Rusland.

Ik hoop dat de denkwijze van de Russische bevolking snel verandert, maar helaas is dit voorlopig ijdele hoop, want dit is niet alleen een probleem van een discriminerende wetgeving, maar zit het probleem, anno 2013, nog steeds in de conservatieve mentaliteit van de Russen zelf. Dus momenteel hoop ik dat al deze mensen, die zich in dezelfde positie bevinden als deze eerlijke jongen, hun weg zullen vinden naar een plek waar ze wél henzelf mogen zijn, waar wel vrijheid van seksuele voorkeur bestaat, waar ze simpelweg gelukkig mogen zijn.

veel liefs,


Sarah

Een stand van zaken :)

Na enkele dagen ziek te zijn, verlangde ik toch terug even naar mijn thuis in België, want er gaat niets boven een comfortabele zetel, een dekentje, een kop melk, de televisie aan en mama's vertroeteling wanneer je je niet 100 % voelt. Maar ik zit hier in mijn kotje tussen de Siberische sneeuw... Nog enkele metertjes en ik kan misschien mijn eerste sneeuwman creëren , nog enkele daagjes en ik kan eindelijk mijn Siberian Boots boven halen, nog enkele graden minder en ik zal effectief onderuit gaan op de trappen (voorlopig heb ik nog kunnen rekenen op mijn schijnbaar snelle reflexen, vergezeld door enkele luide gillen!).

Ik weet nog steeds niet wanneer ik naar huis terugkeer, aangezien ze op de universiteit maar niet kunnen vertellen wanneer onze examens vallen. We worden van her naar der gestuurd om uiteindelijk gefrustreerd achter te blijven. We hebben nu zelf het heft in handen genomen en deze week gaan we aan elke professor persoonlijk vragen wanneer deze bij ons een examen kan afleggen. Ik zou toch graag begin januari terugkomen, want na vier maanden zelf mijn potje te koken, zie ik uit naar een maand heerlijk eten van ons mama alvorens ik weer vertrek naar Polen (waar ik trouwens enorm naar uitkijk :) ).

Maar voorlopig zit ik nog achter mijn bureau, te genieten van deze onvergetelijke ervaring, terwijl ik deze blogberichten schrijf met het zonnetje op mijn balkon. 

Heel veel Liefs,


Sarah