zaterdag 28 december 2013

De laatste dagen voor mijn terugkomst

Kerstmis is voorbij en ik kan alweer uitzien naar de overgang van oudjaar op Nieuwjaar!!! In tussentijd proberen we nog alles uit onze laatste dagen te halen. Zo zijn we in open lucht bij -28°C gaan schaatsen en dat was wel eventjes koud...maar wel heel plezant, zeker als je, zoals ik, op een prachtig elegante manier kan schaatsen^. Ik ben nooit van het sportieve type geweest...Morgen gaan we nog eens een uitstapje doen naar het Bajkalmeer met twee Russische jongens als gidsen. Dat wordt weer een dagje waarin de deuren voor je worden opengedaan en je wordt geholpen bij het aantrekken van je jas. Oh wat zijn de Russen toch zo galant :D (mijmer mijmer...). Hoewel ik graag de gezichten van mijn ouders wil zien, wanneer ik met een Rus naar huis kom, vrees ik toch dat ik 'de ware' niet zal ontmoeten in Siberië. (Ik houd oudejaar natuurlijk onder voorbehoud, want ik heb opgevangen dat de Russen dan echte 'animals' worden haha ;) ).
Maar dus, lang is het niet meer voor ik iedereen weer in levende lijve kan zien.  6 januari is de dag! Dan zal ik na 4,5 maanden terug voet zetten op Belgische bodem, en ik hopelijk nog enkele dagen zal kunnen nagenieten van de kerstsfeer en  me kan voorbereiden op een kerstfeestje  met mijn familie en vrienden.

Ik wens jullie allemaal nog Vrolijke Feestdagen vol kitscherige kerstlampjes, over the top versierde kerstbomen, de beste chocoladedesserts en vooral liefde, gezelligheid en de aanwezigheid van iedereen die je nauw aan het hart liggen...

Vele kerstknuffels...


Sarah

Kerstmis

Dit blogbericht heb ik op kerstavond geschreven in een moment van sentimentaliteit en melancholie, maar  vooral in een moment van heimwee :

Het is nu kerstavond, 1u 's nachts. En het doet pijn om deze Kerst niet te kunnen vieren met mijn dierbaren. De feestdagen in december zijn voor mij de belangrijkste dagen van het jaar, waar ik elk jaar halsstarrig en ongeduldig naar uitkijk. Dennenbomen worden aangevoerd, kerstverlichting wordt  in de straten opgehangen, kerstmarkten schieten als paddenstoelen uit de grond en overal zie je mensen met pretoogjes zoeken naar het perfecte kerstcadeau.  Ja, voor mij is Kerstmis de fijnste tijd van het jaar: de lichtjes in de straat, al dan niet kitsch, de mooi versierde etalages, de reclames van Coca-Cola, de kerstkaartjes, mooi uitgestald in de woonkamer,  zorgen allemaal voor een betoverende sfeer, maar vooral de warmte en gezelligheid die in deze tijd meer dan anders aanwezig zijn, maken me soft en melancholisch vanbinnen. Het duizend keer zeggen 'Vrolijk Kerstmis', het daags nadien restjes eten van de kalkoen, die elk jaar lekkerder lijkt te worden en de marathon melige kerstfilms op televisie  zijn dingen die ik nooit beu word.  

Ik word hier in Irkutsk omringd door geweldige mensen en we hebben geprobeerd een kerstsfeer te creëren door ons een kerstboompje aan te schaffen, slingers op te hangen, kaarsjes aan te steken en een feestmaal klaar te maken (waaronder een gebraden kip bij gebrek aan een kalkoen ;)), maar, hoewel ik mij enorm geamuseerd heb, ik zoals elk jaar een indigestie nabij was, een cadeautje heb gegeven en gekregen(een knuffeltje van de Spanjaard met daarop 'С любовью' ('met liefde'), wat we zullen houden op Spaanse charme en minimale kennis van de Russische taal ;) ), mis ik nu verschrikkelijk mijn ouders, mijn familie en mijn vrienden, want er gaat niets boven Kerstmis vieren in je eigen huis, je eigen omgeving of bij je dierbaren.

Aan de ander kant is dit ook weer een ervaring. Ik heb met zekerheid een witte kerst. Ik heb Kerstmis gevierd bij -20°C, in Siberië. Ik heb kerstavond gevierd zonder mijn geliefden, maar met Koreanen, Amerikanen, een Franse en onze meest geweldige Belgische 'delegatie'. En we zijn door de babusjka weggejaagd om half 1 's nachts... Het kon niet meer Erasmuslike zijn dan dit... ! :)

Hoewel het hierboven beschreven heimweegevoel overheerste op Kerstavond, kon ik me geen betere Eerste Kerstdag voorstellen in Siberië. In Rusland vieren ze geen kerst op de 25ste en toch werden we door de Russische meisjes van de les Pools uitgenodigd om een kerstfeestje te houden. De Russische gerechten waren overheerlijk!! Ik ben hen heel dankbaar, want ondanks het gemis van thuis, heb ik me enorm geamuseerd en heb ik zo toch ook een beetje mijn kerst gehad.

Veel liefs,

Sarah

Mongolië

Aangemoedigd door het enthousiasme van de vorige Irkutskgangers, was de beslissing om Mongolië te bezoeken snel genomen. Na een natuurlijk -hoe kan het ook anders- stressvolle organisatie van het hele gebeuren, konden we vier december eindelijk aan ons avontuur beginnen . Onze trein vertrok om 22u; onze biljetten waren afgedrukt en wel... dat was rond 17u het enige dat al klaar lag. Rond die tijd wou ik voor de zekerheid nog een keer onze biljetten controleren. Nu bleek dat de loketten in het station van Irkutsk, waar we onze E-tickets nog moesten omwisselen in echte treinbiljetten, reeds om 20u sloten. Na de anderen te hebben ingelicht dat we nog slechts twee uur hadden om ons klaar te maken, sprong ik in de douche, smeet ik mijn thermisch ondergoed en sokken in de valies en probeerde ik mijn achterstallige afwas weg te werken. Rond 19u15 stonden we vertrekkenklaar. Helaas hadden we, na vier maanden, de moeilijkheid om valiezen trappen op te dragen onderschat en stapten we al vrij laat op de bus richting station. Onze paniek was terecht, want hoe sneller de tijd vooruitging, hoe trager de bus leek te rijden. Om 19u57 stond ik in startpositie om als een bezetene de bus uit te springen en richting loket te spurten (jullie kunnen het zich waarschijnlijk levend voorstellen), maar de bus stopte aan elke halte behalve aan de halte van het station. Toen ik maar niet uitstapte en ik de overige passagiers de doorgang versperde, vroeg de buschauffeur wanneer ik zou uitstappen. 'Het station'. 'Het station? Dat was drie haltes eerder'. Niet wetende wat te doen, mijn startpositie die als een pudding ineen viel en ik versperd werd door een veel te zware valies, werden we door een heel vriendelijke Russische dame aangemoedigd om de bus te verlaten. Zij heeft ons geholpen de juiste marsjrutka te nemen, waar we opnieuw werden bijgestaan door hulpvaardige mensen die mee in ons stressvol avontuur werden gesleept. Hopeloos te laat kwamen we aan in het station. Nu bleek dat de loketten tot 20u30 open bleven en we dus eventjes heel veel geluk hadden gehad. Na weer eens te hebben kennis gemaakt met de Russische onvriendelijkheid van loketbedienden en uitgescholden te zijn geworden voor 'buitenlanders', konden we om 22u met een gerust hart de trein opstappen. De volgende ochtend om 6u40 stopte de trein in Ulan-Ude, vanwaar we de bus moesten nemen tot Ulaan-Baatar. We hadden geen busbiljetten op voorhand gekocht (dit zou ik nooit hebben overwogen vóór mijn Erasmuservaring), dus de vraag was of we nota bene zouden kunnen vertrekken die ochtend. De vriendelijke buschauffeur had gelukkig nog vier plaatsen over in de bus en weg waren we, 12 uur lang langs prachtige landschappen tot in Ulaan-Baatar.
Ik kan niet anders dan iedereen aan te moedigen deze zomer een reis naar Mongolië te boeken, want het heeft mijn hart gestolen en het is een van de best bewaarde pareltjes van de natuur. De eerste avond ervoer ik al de gastvrijheid van de Mongolen en de gezellige sfeer die zo sterk aanwezig is in de hoofdstad. Mongolië is niet blijven steken in zijn Sovjetverleden, maar is in de laatste 20 jaar enorm verwesterd : overal zie je moderne flatgebouwen, gigantische bankfilialen, shoppingcenters en honderden internationale restaurants. Een groter contrast kan je niet vinden wanneer je tussen deze gebouwen authentieke monnikenkloosters tegenkomt.
De tweede dag zijn we op excursie gegaan om de authentieke Mongoolse cultuur te leren kennen. Met een privéchauffeur en jeep trokken we de bergen in en maakten we kennis met de lokale bevolking en hun leefgewoontes. De natuur is adembenemend en je kan eeuwig foto's trekken van de nog onaangeroerde landschappen. Je ziet dieren los lopen op de weg, nomaden, die zich te paard verplaatsen en in the middle of nowhere en totaal back to basic leven. Alweer een enorm contrast met het verwesterde centrum van Mongolië. Terwijl de helft van de bevolking in een flat woont in Ulaan-Baatar, woont het overige deel in houten huisjes of joerten.
De derde dag hebben we het bekende Gandanklooster bezocht, waar nog een hechte monnikengemeenschap leeft. Zo konden we getuige zijn van hun gebedsritueel dat ook een ervaring op zichzelf was. Daarbij hebben we ook nog aan zo'n 100 gebedsrollen gedraaid rond het klooster; dit zou namelijk geluk en voorspoed brengen.
Na een intense drie dagen in Mongolië, wou ik, als ik eerlijk ben, niet terugkeren naar Irkutsk. De omgeving, de mensen, het eten (frieten met biefstuk ;) ), de winkels, de vriendelijkheid jegens buitenlanders, de hulpvaardigheid en de warmte onder de bevolking deden me denken aan mijn leven in België. De heimwee stak weer op, maar zonder Irkutsk had ik deze ervaring in Mongolië niet kunnen ervaren, dus na twee dagen zat ik weer in de Irkutskroutine, nagenietend van dit betoverend reisje... Veel liefs, Sarah

donderdag 28 november 2013

Het Olympisch vuur in Irkutsk!

Waarschijnlijk hebben jullie al gehoord van de Olympische Winterspelen van 2014 in Sochi. Op 7  oktober vertrok het Olympisch vuur vanuit Moskou om uiteindelijk op 7 februari aan te komen in Sochi. In totaal zal deze vlam 65 000 km hebben afgelegd. Zondag, op 24 november passeerde het vuur ook Irkutsk. Prachtige ijssculpturen waren voor de gelegenheid neergezet in het park, waarlangs de laatste meters zouden worden afgelegd tot op het podium. Verschillende optredens leidden ons af van de bittere kou, waaronder een optreden van Coca-Cola, de grootste sponsor van het hele gebeuren. De ijssculpturen zijn echt prachtig en volgens mij blijven ze hier nog heel de winter staan, want het is hier ondertussen 's morgens rond de -15°C...


Enkele foto's : 






Rubriek : weetjes over Rusland, de Russische bevolking en hun gewoontes

Misschien is het nog eens tijd voor een rubriek over de Russische gewoontes ;) :

- In de supermarkt wordt het wisselgeld nooit in de hand teruggegeven. Tenzij je onder vrienden bent, dan is het onbeleefd om het geld niet van hand tot hand over te dragen.

-Russen zijn heel bijgelovig en daarom zullen ze nooit een even aantal bloemen schenken, want dat brengt ongeluk. Een even aantal bloemen wordt enkel gegeven op een begrafenis. (Dus als je ooit wordt uitgenodigd door Russen...)

- Ook studenten kunnen bijgelovig zijn tijdens de examenperiode, bijvoorbeeld :
                - 5 roebels in schoen leggen
                - leerstof onder kussen leggen
                - verboden de haren te wassen of te knippen voor een examen
                - om middernacht schrift openhouden en door het raam steken
                - met linkervoet examenlokaal betreden

- Als er eten wordt aangeboden, wordt je verondersteld eerst 2-3 keer nee te zeggen alvorens je uiteindelijk 'ok dan' mag zeggen.

- Zelfs als je geen alcohol drinkt, moet je een glas mee opheffen en mee klinken, maar mag je het daarna laten staan.

- Wanneer het eten aan tafel wordt gebracht, zal eerste de oudste man worden bediend, en vervolgens de vrouwen en de kinderen.

- In Rusland ontbijten ze meestal niet, maar zullen ze tegen 11u een koekje of koffie kopen. Als Russen ontbijten, verkiezen ze warme gerechten.

- iemand voorbijsteken in de rij is niet onbeleefd. Het is een logische handeling voor iemand die denkt minder nodig te hebben dan de personen voor zich. (Dit hebben we al meermaals  mogen ondervinden...)

Zo, veel liefs,


Sarah, die langzaam volledig aan het "verrussissen" is...

Nog een paar weekjes genieten...

Hmm, misschien hebben de vorige blogberichten een verkeerde indruk achtergelaten. Ik kan jullie namelijk verzekeren dat ik hier de tijd van mijn leven beleef. Binnen 6 weken moet ik (hoogstwaarschijnlijk) voorgoed afscheid nemen van Siberië , en hoewel ik zo graag mijn familie en vrienden terug wil zien, dringt het door, dat als ik Irkutsk verlaat, er geen weg meer terug is (déjà vu). Hoewel ik nooit aan hun mentaliteit (onvriendelijkheid, arrogantie tegenover buitenlanders) zou kunnen wennen, weet ik nu al dat ik de charme van Rusland zal missen. Misschien moeten we langer wachten op onze 'ik-vind-je-leuk' bevestiging, maar het doet des te meer plezier wanneer je uiteindelijk een glimlach ziet verschijnen. Zoals de Babusjka's die eindelijk vriendelijk  goeiendag zeggen, Russische studentes, waar je ooit kennis mee hebt gemaakt, die elke keer als je ze tegenkomt, oprecht glimlachen, en de mevrouw van de bib die mijn vraag apprecieerde hoe je 'verlengen' in het Russisch zegt. En misschien hebben de Russen wel een punt. Hier in Rusland is er geen tijd voor achterbaksheid of schijnheiligheid. Russen zijn direct, serieus, maar eerlijk. Naar onze normen zouden ze onbeleefd zijn, zelfs onbeschoft, maar hier, in het grote stoere Rusland is de volgende uitdrukking een nationaal  gezegde: "смех без причины - признак дурачины" m.a.w een glimlach zonder reden is een teken van dwaasheid :)

Soms heb ik zelfs  'een moment' met Russen. Zo wilden er twee meisjes uit de bus, maar zij moesten wachten tot een man Yanna en Julie doorliet van hun plaatsen, terwijl ik op hetzelfde moment naast die meisjes opstond. Daar stonden we, de man, de twee meisjes en ik, geklemd tegen elkaar, te lachen met het gebrek aan bewegingsvrijheid in de smalle bus.  Een ander voorbeeld is toen ik in het theater aan het aanschuiven was voor het toilet. Op een bepaald moment begon de vrouw, die achter mij stond, tegen mij te klagen: 'Zijn er hier nu echt maar twee kotjes? Je heb twintig minuten pauze, die je volledig moet besteden aan wachten op een toilet. Ужасно (vreselijk)!' Ik kon niet anders dan haar 100% gelijk geven :).

Bovendien is het shoppen hier een echte verademing. Niet dat ik hier zo snel mijn smaak vind (daarvoor is de Russische mode ietwat achter), maar je moet nooit heel de winkel doorkruisen met 20 kledingstukken over je arm tot je uiteindelijk bij de pashokjes aankomt. Nee, hier brengen ze onmiddellijk een gekozen kledingstuk naar het pashokje, zodat je ondertussen ongestoord, niet zoals een muilezel, verder op zoektocht kan gaan naar het perfecte kleedje of schoenpaar.

Dus wat is nog het plan voor de volgende zes weken? GENIETEN, GENIETEN, GENIETEN.

veel liefs,


Sarah

maandag 18 november 2013

Hoe zien de Russen ons?

Ondertussen is het wel duidelijk dat we er nooit als Russen zullen uitzien... Hoe komt het toch dat het zo opvalt dat wij buitenlanders zijn? Is het omdat we bij elk product in de winkel op zoek gaan naar de vervaldatum? Omdat we ons krampachtig vasthouden aan de balustrade van de besneeuwde trappen? Omdat we af en toe nog eens een glimlach op ons gezicht durven tonen? Of omdat we nog een taartje gaan halen na ons middageten? Het zou me niet verbazen als deze Russen hier een soort radar hebben voor buitenlanders, anders blijft het me een raadsel waarom de één ons boos aankijkt, de ander ons bekijkt alsof hij voor het eerst een buitenlander ziet, en weer een ander ons halsstarrig aanstaart in de hoop te weten te komen van welk onbekend eiland we afkomstig zijn... Het is ons Irkutskisch lot om het object van onbegrip, ontsteltenis, antipathie of, gelukkig en weliswaar in mindere mate, het object van bewondering te zijn in deze barre koude tijden.

Pas op, ik spreek hierboven van situaties waarin we nog geen letter Nederlands hebben uitgesproken. Als we echter Nederlands beginnen te spreken, bijvoorbeeld in de Marsjrutka, volgt er zonder twijfel uit een of andere hoek een kinderachtig gegiechel, want blijkbaar is het Nederlands een heel humoristisch taaltje, dat plotse lachbuien in de hand werkt... En dan is het onze beurt om te lachen, want de gezichtsuitdrukking van de Russen is onbetaalbaar wanneer ze proberen te raden welke taal wij spreken. Maar het meest fantastische moment is wanneer ze horen dat we Russisch kunnen spreken, dan verandert hun gelach in stilzwijgen, dat voor één keer óns een machtig gevoel geeft :).

Veel liefs,


Sarah

Het leven van homoseksuelen in Rusland

In mijn vorig blogbericht heb ik verteld dat MIX café, de gaybar te Irkutsk, de enige plek is voor homoseksuelen waar ze zichzelf kunnen zijn. We hebben hier kennis gemaakt met een Russische jongen die zijn kant van het verhaal vertelde, de andere kant van het verhaal dat zo graag door Putin wordt opgehangen, namelijk dat Rusland niemand uitsluit op basis van geaardheid. Deze jongen wordt in zijn moederland verplicht om eigen emoties, gevoelens en liefdesleven te verbergen... Hij vertelde ons dat deze zogenaamde niet-discriminerende maatschappij het kussen op straat met een persoon van hetzelfde geslacht beboet met 500 roebel. Dat in diezelfde verdraagzame samenleving niemand durft uit te komen voor zijn geaardheid uit vrees voor uitsluiting. Deze jongen studeert nog en hij kan niet wachten tot hij afgestudeerd is om naar Duitsland te trekken, waar hij op citytrip ondervond dat het ook anders kan. Voorlopig moeten zijn dromen nog even wachten, aangezien zijn ouders zijn studie bekostigen en ze nog altijd niet op de hoogte zijn van zijn geaardheid. Hoe moeilijk dit ook is, hij wil dit  zo houden, want hij weet dat hij door zijn eigen familie zal worden uitgesloten indien ze te weten komen dat hij homo is. 

Iedereen, van macho tot lief poppemieke, waaraan we vertelden dat we in een homobar waren geweest, reageerden ontzet. De reacties waren verscheiden, maar allemaal negatief. 'Is er zo'n bar in Irkutsk?' 'En knuffelden ze elkaar?' 'En ook meisjes?', gevolgd door een reactie van afschuw en ontsteltenis dat dit alles mogelijk is in hún Rusland.

Ik hoop dat de denkwijze van de Russische bevolking snel verandert, maar helaas is dit voorlopig ijdele hoop, want dit is niet alleen een probleem van een discriminerende wetgeving, maar zit het probleem, anno 2013, nog steeds in de conservatieve mentaliteit van de Russen zelf. Dus momenteel hoop ik dat al deze mensen, die zich in dezelfde positie bevinden als deze eerlijke jongen, hun weg zullen vinden naar een plek waar ze wél henzelf mogen zijn, waar wel vrijheid van seksuele voorkeur bestaat, waar ze simpelweg gelukkig mogen zijn.

veel liefs,


Sarah

Een stand van zaken :)

Na enkele dagen ziek te zijn, verlangde ik toch terug even naar mijn thuis in België, want er gaat niets boven een comfortabele zetel, een dekentje, een kop melk, de televisie aan en mama's vertroeteling wanneer je je niet 100 % voelt. Maar ik zit hier in mijn kotje tussen de Siberische sneeuw... Nog enkele metertjes en ik kan misschien mijn eerste sneeuwman creëren , nog enkele daagjes en ik kan eindelijk mijn Siberian Boots boven halen, nog enkele graden minder en ik zal effectief onderuit gaan op de trappen (voorlopig heb ik nog kunnen rekenen op mijn schijnbaar snelle reflexen, vergezeld door enkele luide gillen!).

Ik weet nog steeds niet wanneer ik naar huis terugkeer, aangezien ze op de universiteit maar niet kunnen vertellen wanneer onze examens vallen. We worden van her naar der gestuurd om uiteindelijk gefrustreerd achter te blijven. We hebben nu zelf het heft in handen genomen en deze week gaan we aan elke professor persoonlijk vragen wanneer deze bij ons een examen kan afleggen. Ik zou toch graag begin januari terugkomen, want na vier maanden zelf mijn potje te koken, zie ik uit naar een maand heerlijk eten van ons mama alvorens ik weer vertrek naar Polen (waar ik trouwens enorm naar uitkijk :) ).

Maar voorlopig zit ik nog achter mijn bureau, te genieten van deze onvergetelijke ervaring, terwijl ik deze blogberichten schrijf met het zonnetje op mijn balkon. 

Heel veel Liefs,


Sarah

donderdag 31 oktober 2013

In de helft van mijn zotte leventje te Irkutsk!

Zo zo, ik zit in de helft van mijn verblijf in Irkutsk en de tijd vliegt ! Binnen iets meer dan twee maanden zullen jullie mij terug in België zien verschijnen, maar eerlijk gezegd mag dat moment nog even worden uitgesteld, want hoe ondenkbaar het in het begin leek om me aan te passen aan de norsheid en het Russische enkele-decennia-terug-in-de-tijd-leven, raak ik meer en meer gewend aan mijn leventje hier in Irkutsk (misschien vandaar het verwaarlozen van mijn blog, mijn oprechte excuses ;) ) Mijn leventje dat bovendien alleen maar leuker én zotter aan het worden is.

Ik heb al verteld dat Russen niet glimlachen. In de Russische les zijn we hier op ingegaan en kregen we meer inzicht in die bekende 'norsheid'. Het komt erop neer dat als Russen zich met iets serieus bezig houden, ze zichzelf ook serieus opstellen, met andere woorden zal je geen glimlach bij de buschauffeur, verkoper of professor bespeuren. In tegenstelling tot Europa, wordt hier 'een glimlach zonder reden' als onbeleefd ervaren. Een glimlach betekent hier zoveel als 'ik vind je leuk', dat vervolgens door de ander wordt geïnterpreteerd als 'wat wil je van mij?. Ik heb me al een tijdje aangepast aan het 'niet-glimlachen-tegen-vreemden', meer nog, ik ben veranderd in een norskijkend meisje op de straat. Onlangs wandelden we op straat en opeens glimlachte een vrouw naar ons. Ik dacht onmiddellijk ' waarom lácht zij naar mij? Wat wil ze van mij?'. Haha, zie hoever het al gekomen is met mij...

Het is nu eind oktober en de temperatuur zakt stilletjes aan onder nul. En hoewel jullie mij niet gaan geloven (na al die horrorverhalen over -40°C ;) ), is 2°C echt warm! In België zou ik mij al lang hebben aangekleed als een Eskimo^, maar voorlopig overleef ik het nog steeds zonder sjaal of muts. Hoewel de wind hier soms fel opsteekt en ijzig koud aanvoelt, ligt op andere dagen de gevoelstemperatuur veel hoger. De zon schijnt hier ook nog volop en geloof me, ze schijnt veel feller dan in België.  Dit gezegd zijnde, denken jullie nu waarschijnlijk dat ik mijn verstand aan het verliezen ben ;)

En dan hebben we nog de feestjes. Zo'n vier weken geleden besloten we nachtje door te doen ( jullie herinneren jullie hopelijk nog dat we hiertoe onrechtstreeks worden verplicht door de Babusjka's ;) ). Aangezien we niet vertrouwd zijn met het uitgaansleven in Irkutsk, vertrouwden we die avond op de smaak van een echte Rus, Michail, die ook in de residentie woont. We werden verwacht in Mix Café, niet zo ver van onze residentie. Vol enthousiasme en reeds in party mood, haastten we ons naar de club, maar wat we niet hadden verwacht, was dat deze club voor homo's was. Mijn mond viel open: een bar voor homo's in Irkutsk in Rusland! Maar wat hebben we ons geamuseerd :p. Om het uur was er een travestietenshow en geloof me, hun dansjes op 'I have the time of my life, We will rock you and Wannabe' waren hilarisch en eerlijk gezegd, ze konden echt goed dansen. Bovendien deed het mij heel veel plezier om deze mensen zo gelukkig te zien, want helaas is deze club de enige plek waar ze hun zelf mogen en kunnen zijn. (een blogbericht over homosexuelen in Rusland volgt nog.)

Het weekend daarop werden we terug uitgenodigd door Michail, ditmaal voor een 'Korrussian party' met de belofte dat er nog andere Belgen op aanwezig zouden zijn, want het was zogezegd een feestje voor alle internationale studenten van Irkutsk. HAHAHA. We hadden moeten stoppen bij het woord 'korrussian'. Letterlijk heel de zaal was gevuld met Koreanen en die Belgen? dat was een goed mopje. En toch hebben we ons weeral geamuseerd. Die Koreanen van mijn gang zijn dan ook echte feestbeesten :P. MAAR hoewel deze avonden niet te vergeten zijn en mijn ervaringen zich zeker uitbreiden, wacht ik nog altijd op een feestje met Knappe Gespierde Russische Mannen...

(oh en dan heb ik het over een Rus zonder haarmatje! ;) ).

Veel liefs,

Sarah


dinsdag 8 oktober 2013

De studenten versus de Babusjka's!


Zoals jullie weten sluit de peda om 11 u 's avonds. De verschrikking van elke student! De enige twee oplossingen zijn : nachtje door doen tot 7u 's morgens of zelf een feestje bouwen in de residentie. Aangezien corruptie een nationaal fenomeen is, stelden we voor om de Babusjka (die avond de grijze onvriendelijke zuurpruim) te plezieren met enkele lekkere pralines om vervolgens onschuldig en met heel veel 'alstublieft en dankuwel' de Babusjka te vragen of we wat langer buiten mochten. En wonder boven wonder, ze zou voor ons de deur open komen doen om ... 1u 's nachts. Euforie alom (hoewel dit waarschijnlijk moeilijk te begrijpen valt voor mijn feestmaatjes in België ;) ^). En toch, we maakten ons klaar, amuseerden ons eerst in een Irish pub en hebben toen onze benen losgegooid op de dansvloer. Helaas sloeg de klok 00u40 en werd het tijd om terug richting kot te trekken. Na de obligatoire  slijmerige danku's, besloten we, totaal niet moe, het feestje verder te zetten in de keuken. Drank, koekjes, muziek, een Spanjaard en een Koreaan; meer is niet nodig ;)

Het was een plezante boel tot in de deur de persoon verscheen die we als laatste hadden verwacht : de Babusjka in haar Russische furie!

"En wat doen jullie hier? Ik had toch gezegd 1u en dan slapen? Opstaan, opstaan en naar bed! En ik zal dit opschrijven, wat zijn dat voor manieren!"

Totaal verbouwereerd haastten we ons naar onze kamer. Misschien was het niet zo'n goed plan om na 'de geste' van de Babusjka ons zo te laten gaan, maar komaan, we zijn studenten. Het komt op het volgende neer : we mogen niet buiten na 23u maar we mogen ook geen feestjes houden op ons kot. Wat een onrechtvaardig leven hebben wij hier als studenten! :P

De dag erna vroegen we ons af of we echt wel iets van de winkel nodig hadden, aangezien we geen zin hadden om met het schaamrood op de wangen de babusjka te passeren. 

Maar ons studentenleven gaat verder en nadat de gênante confrontatie was verteerd, werden we meer strijdvaardig dan ooit. Volgens de Babusjka's en de decaan van internationale betrekkingen (de verklikster die aan de andere kant van de peda woont) was het hier in de voorbije jaren altijd vredevol en stil aan toe gegaan (yeah right!) en was het nu een ramp. Elke dag zijn er feestjes, is er lawaai in de gangen en  wordt er gerookt en alcohol gedronken. Ten eerste zijn er verre van elke dag feestjes. Ten tweede waren wij er dan toch niet bij aanwezig geweest. Maar bon, elke student werd bij deze gewaarschuwd dat er straffen zouden volgen indien we niet oppasten. Zo gezegd, zo niet gedaan :)

Vorige zaterdag hadden we namelijk enkele Russische vriendinnen uitgenodigd om Balletjes in tomatensaus te komen eten. Drie uur lang hadden we gezwoegd in de keuken en een dessertje (met vodka) voorzien. Om 7u werden we gevraagd om naar beneden te gaan, aangezien de Russische meisjes niet binnen mochten , want we waren gestraft en mochten niemand meer uitnodigen. Al helemaal kokend vanbinnen, kon Ksenia de Babusjka overtuigen dat ze enkel kwamen om te eten en NIET om te feesten (wat ook de waarheid was). Ze mochten exact één uur blijven... Dus zonder aperitief werden we verplicht onmiddellijk het eten op te warmen om vervolgens als een gek die balletjes binnen te duwen. 

Vermits we nog immens veel balletjes over hadden, besloten we Lore en Sam (de andere Belgen :D ) uit te nodigen en het dinertje verder te zetten. Het was een gezellige avond en we waren gewoon braafjes aan het babbelen tot de schattige Koreaan rond half 1 ons kwam waarschuwen : 'the Babusjka is coming'. Haha. We grepen de fles vodka, de glazen en de rest van de tafel om ons vervolgens te gaan verstoppen in de kamer. Daar zaten we dan, met zijn vijven. Ik kon natuurlijk niet meer en ik heb mijn kussen voor me moeten houden om mijn lach te smoren. We hebben de Babusjka gehoord op de gang, ze is in de keuken geweest, maar ze heeft niets gevonden. Maar je had ons moeten zien in de kamer. Wij hadden echt schrik, zoals kleine kinderen op sportkamp die bang hebben om betrapt te worden. Na ongeveer een half uur durfden we de kamer te verlaten en zijn we stilletjes, als echte 'rebellen', de trap afgedaald om het feestje verder te zetten bij de Zwitsers. Wat een nacht, wat een nacht...

In Siberië geen strafkampen meer? HAHA, ik zit blijkbaar in één ;) 

Veel liefs,

Sarah

Mijn Siberisch Leven



Hoe ziet mijn Siberisch leven er dezer dagen uit? 

Ik wil me behoeden voor voorbarige uitspraken, maar vorige week gaf de thermometer -1°C aan, en het voelde aan als 7°C! Ofwel is het ijdele hoop, ofwel zal die -30°C  in december eveneens 7°C warmer aanvoelen. Eergisteren hebben we trouwens de eerste sneeuwregen mogen ervaren, me happy. Helaas bleef de sneeuw niet liggen, maar ik zie met een gerust hart (en warme botten en dikke winterjas) uit naar mijn eerste Siberische sneeuwman. 

Hoewel de muziek in de bussen afstotelijk klinkt, kan ik verder niet klagen over de muziek in Irkutsk. De Russen lijken wanhopig alle muziek van de voorbije 20 jaar in te halen, en daartussen hebben we zelfs al verschillende keren Papaoutai van Stromae mogen horen. Dit vind ik toch al voldoende bewijs dat ik niet in een primitieve Sovjetstad ben beland. Ok, die conclusie is misschien iets te snel getrokken, maar toch ;)

Het uit eten gaan in Bistro's/ Alma's is eveneens een ervaring op zich. Als je geluk hebt, hoef je niet lang te wachten en kan je uit een heerlijk buffet (meestal bestaande uit slaatjes, groentjes met look, gebakken patatjes, ovenschotels en gepaneerde vleesfilets) kiezen. Het gekozene wordt vervolgens gewogen en voor ongeveer 30 seconden opgewarmd in de microgolf. Haha, heel bizar, maar typisch Russisch en niet te vergeten, heel goedkoop. 

En dan hebben we nog het schoolleven. Russische grammatica is vooral zelfstudie aangezien we iedere les drie kwartier besteden aan verhaaltjes, die elke student voor de les moet voorbereiden. En helaas snappen de Koreanen het concept van 'een beknopt verslag van je dag' niet zo goed ... Het vak Internationaal Protocol en Etiquette blijft interessant, waarin we eveneens meer te weten komen over het gedrag van de Russische studenten in de les. Babbelen en lachen terwijl de prof of een medestudent aan het praten is, is héél normaal -.- Russische literatuur is dan weer, hoe kan het ook anders, mijn lievelingsvak : Puškin, Gogol', Lermontov en Dostojevski... komen aan bod en de professor geeft zo gepassioneerd les. En Volgende week begint het vak Geschiedenis van Rusland en ik ben zo benieuwd hoe de geschiedenis verdraaid of verbloemd zal worden! 

Ik hou jullie op de hoogte! 

Veel liefs,
Sarah

zondag 29 september 2013

Cultuurschok



Ik mis mijn ouders, ik mis mijn vrienden, ik mis mijn leven op kot, ik mis Leuven, ik mis de waanzinnige feestjes, ik mis het Belgische eten, ik mis de kebab om 3u 's nachts, ik mis mijn klas, ik mis de warmte van de Belgen, ik mis de geur van vers gewassen kleren, ik mis mijn gladgestreken lakens, ik mis de schone lucht, ik mis de Belgische  supermarkten, ik mis de kledingwinkels, ik mis mijn tolerante kotbaas, ik mis mijn dessertjes, ik mis mijn tv-programma's, ik mis de Belgische chocolade... ik mis mijn leven in België. De cultuurschok is eindelijk doorgedrongen, en het enige waar ik nu naar verlang, is mijn thuis in Wommelgem.

Ik ben het beu om telkens afgesnauwd te worden, boos te worden aangekeken, aangestaard te worden op eender welk moment, uitgelachen te worden waar je bij staat, en behandeld te worden als een potentiële misdadiger.

Ik ben de luiheid, de onvriendelijkheid, de traagheid, de bureaucratie, het random ontbreken van sommige producten en het tot vermoeiens toe vragen naar gepast geld BEU. 

En toch....hoe anders overleven dan toch het positieve te zien, want Rusland heeft ook zo zijn charmes :  

1) In één winkelstraat zijn er meer dan 20 schoenwinkels te vinden, waar ik mijn schoenverslaving kan botvieren.
2) Geld nodig? Er is altijd wel een bankautomaat te vinden in een straal van 100 meter.
3) We kunnen heel de tijd onze frustraties uiten in ons eigen taaltje zonder dat iemand er iets van begrijpt.
4) Hoewel ons leven op het spel wordt gezet in de gevaarlijke Marsjrutka's, ben je wel in no time op je bestemming.
5) Een wekelijks restaurantbezoek is hier absoluut niet overdreven, aangezien uit eten gaan hier de helft goedkoper is.

En natuurlijk zijn er ook die gelukkige, grappige, gênante momenten die al je zorgen doen vergeten en je herinneren aan de geweldige tijd die je beleeft met je vrienden. Zoals het mevrouwtje van het kaaskraam dat ons nog herkende van de vorige keer, of Ksenia die haar vrienden optrommelt om mee op zoek te gaan naar een deftige winterjas, of Tamara en Ella die ons meteen uitnodigden bij hun thuis om blini's te komen eten, of mensen op straat die random vragen vanwaar je komt en een babbeltje slaan, of de Roman van de mediawinkel die vraagt om nog eens binnen te springen... Dus ja, er zijn Russen die geïnteresseerd zijn in onze taal, onze cultuur en die gastvrijer zijn dan wij ons ooit in België kunnen inbeelden. 

En dan hebben we nog de kotfeestjes... tot de boze Babusjka het feestje stopzet...memories^. 

Ondertussen ben ik ook begonnen met dansen, twee keer per week. Ik zeg al zo lang dat ik de samba, salsa, paso doble... wil leren, en voilà, daar is Erasmus ideaal voor :) We zijn een klein groepje, met allemaal geweldig vriendelijke mensen en de dansleraar is zo'n lieve Russische macho. 

Ik ga nu eens in mijn bedje kruipen, morgen weer les...

Ik mis jullie enorm,
veel liefs,
Sarah

Rubriek : weetjes over Rusland, de Russische bevolking en hun gewoontes

Sorry voor mijn lange afwezigheid!! :s


Vermits het hier redelijk druk aan toe gaat, zal ik de wekelijkse rubriek van de Russische weetjes toch moeten omdopen tot een regelmatige rubriek, maar met evenveel passie ;)

- de gemiddelde leeftijd om te trouwen is 22 jaar
- maximum 1-2 kinderen in de familie
- geen dialecten (!), wel fonetische verschillen
- bij het tellen beginnen de Russen met de pink en doen ze één voor één hun vingers naar beneden
- in het openbaar hard lachen of luid spreken is not done (misschien dat we daarom zo hard opvallen, want mijn luide lach/slappe lach heb ik helaas nog niet kunnen afleren :p )

veel liefs,
x