Aangemoedigd door het enthousiasme van de vorige Irkutskgangers, was de beslissing om Mongolië te bezoeken snel genomen. Na een natuurlijk -hoe kan het ook anders- stressvolle organisatie van het hele gebeuren, konden we vier december eindelijk aan ons avontuur beginnen .
Onze trein vertrok om 22u; onze biljetten waren afgedrukt en wel... dat was rond 17u het enige dat al klaar lag. Rond die tijd wou ik voor de zekerheid nog een keer onze biljetten controleren. Nu bleek dat de loketten in het station van Irkutsk, waar we onze E-tickets nog moesten omwisselen in echte treinbiljetten, reeds om 20u sloten. Na de anderen te hebben ingelicht dat we nog slechts twee uur hadden om ons klaar te maken, sprong ik in de douche, smeet ik mijn thermisch ondergoed en sokken in de valies en probeerde ik mijn achterstallige afwas weg te werken. Rond 19u15 stonden we vertrekkenklaar. Helaas hadden we, na vier maanden, de moeilijkheid om valiezen trappen op te dragen onderschat en stapten we al vrij laat op de bus richting station. Onze paniek was terecht, want hoe sneller de tijd vooruitging, hoe trager de bus leek te rijden. Om 19u57 stond ik in startpositie om als een bezetene de bus uit te springen en richting loket te spurten (jullie kunnen het zich waarschijnlijk levend voorstellen), maar de bus stopte aan elke halte behalve aan de halte van het station. Toen ik maar niet uitstapte en ik de overige passagiers de doorgang versperde, vroeg de buschauffeur wanneer ik zou uitstappen. 'Het station'. 'Het station? Dat was drie haltes eerder'. Niet wetende wat te doen, mijn startpositie die als een pudding ineen viel en ik versperd werd door een veel te zware valies, werden we door een heel vriendelijke Russische dame aangemoedigd om de bus te verlaten. Zij heeft ons geholpen de juiste marsjrutka te nemen, waar we opnieuw werden bijgestaan door hulpvaardige mensen die mee in ons stressvol avontuur werden gesleept. Hopeloos te laat kwamen we aan in het station.
Nu bleek dat de loketten tot 20u30 open bleven en we dus eventjes heel veel geluk hadden gehad. Na weer eens te hebben kennis gemaakt met de Russische onvriendelijkheid van loketbedienden en uitgescholden te zijn geworden voor 'buitenlanders', konden we om 22u met een gerust hart de trein opstappen.
De volgende ochtend om 6u40 stopte de trein in Ulan-Ude, vanwaar we de bus moesten nemen tot Ulaan-Baatar. We hadden geen busbiljetten op voorhand gekocht (dit zou ik nooit hebben overwogen vóór mijn Erasmuservaring), dus de vraag was of we nota bene zouden kunnen vertrekken die ochtend. De vriendelijke buschauffeur had gelukkig nog vier plaatsen over in de bus en weg waren we, 12 uur lang langs prachtige landschappen tot in Ulaan-Baatar.
Ik kan niet anders dan iedereen aan te moedigen deze zomer een reis naar Mongolië te boeken, want het heeft mijn hart gestolen en het is een van de best bewaarde pareltjes van de natuur. De eerste avond ervoer ik al de gastvrijheid van de Mongolen en de gezellige sfeer die zo sterk aanwezig is in de hoofdstad. Mongolië is niet blijven steken in zijn Sovjetverleden, maar is in de laatste 20 jaar enorm verwesterd : overal zie je moderne flatgebouwen, gigantische bankfilialen, shoppingcenters en honderden internationale restaurants. Een groter contrast kan je niet vinden wanneer je tussen deze gebouwen authentieke monnikenkloosters tegenkomt.
De tweede dag zijn we op excursie gegaan om de authentieke Mongoolse cultuur te leren kennen. Met een privéchauffeur en jeep trokken we de bergen in en maakten we kennis met de lokale bevolking en hun leefgewoontes. De natuur is adembenemend en je kan eeuwig foto's trekken van de nog onaangeroerde landschappen. Je ziet dieren los lopen op de weg, nomaden, die zich te paard verplaatsen en in the middle of nowhere en totaal back to basic leven. Alweer een enorm contrast met het verwesterde centrum van Mongolië. Terwijl de helft van de bevolking in een flat woont in Ulaan-Baatar, woont het overige deel in houten huisjes of joerten.
De derde dag hebben we het bekende Gandanklooster bezocht, waar nog een hechte monnikengemeenschap leeft. Zo konden we getuige zijn van hun gebedsritueel dat ook een ervaring op zichzelf was. Daarbij hebben we ook nog aan zo'n 100 gebedsrollen gedraaid rond het klooster; dit zou namelijk geluk en voorspoed brengen.
Na een intense drie dagen in Mongolië, wou ik, als ik eerlijk ben, niet terugkeren naar Irkutsk. De omgeving, de mensen, het eten (frieten met biefstuk ;) ), de winkels, de vriendelijkheid jegens buitenlanders, de hulpvaardigheid en de warmte onder de bevolking deden me denken aan mijn leven in België. De heimwee stak weer op, maar zonder Irkutsk had ik deze ervaring in Mongolië niet kunnen ervaren, dus na twee dagen zat ik weer in de Irkutskroutine, nagenietend van dit betoverend reisje...
Veel liefs,
Sarah
