Ik mis mijn ouders, ik mis mijn vrienden, ik mis mijn leven
op kot, ik mis Leuven, ik mis de waanzinnige feestjes, ik mis het Belgische eten,
ik mis de kebab om 3u 's nachts, ik mis mijn klas, ik mis de warmte van de Belgen,
ik mis de geur van vers gewassen kleren, ik mis mijn gladgestreken lakens, ik
mis de schone lucht, ik mis de Belgische
supermarkten, ik mis de kledingwinkels, ik mis mijn tolerante kotbaas,
ik mis mijn dessertjes, ik mis mijn tv-programma's, ik mis de Belgische
chocolade... ik mis mijn leven in België. De cultuurschok is eindelijk
doorgedrongen, en het enige waar ik nu naar verlang, is mijn thuis in
Wommelgem.
Ik ben het beu om telkens afgesnauwd te worden, boos te
worden aangekeken, aangestaard te worden op eender welk moment, uitgelachen te
worden waar je bij staat, en behandeld te worden als een potentiële misdadiger.
Ik ben de luiheid, de onvriendelijkheid, de traagheid, de
bureaucratie, het random ontbreken van sommige producten en het tot vermoeiens
toe vragen naar gepast geld BEU.
En toch....hoe anders overleven dan toch het positieve te
zien, want Rusland heeft ook zo zijn charmes :
1) In één winkelstraat zijn er meer dan 20 schoenwinkels te
vinden, waar ik mijn schoenverslaving kan botvieren.
2) Geld nodig? Er is altijd wel een bankautomaat te vinden
in een straal van 100 meter.
3) We kunnen heel de tijd onze frustraties uiten in ons
eigen taaltje zonder dat iemand er iets van begrijpt.
4) Hoewel ons leven op het spel wordt gezet in de
gevaarlijke Marsjrutka's, ben je wel in no time op je bestemming.
5) Een wekelijks restaurantbezoek is hier absoluut niet
overdreven, aangezien uit eten gaan hier de helft goedkoper is.
En natuurlijk zijn er ook die gelukkige, grappige, gênante
momenten die al je zorgen doen vergeten en je herinneren aan de geweldige
tijd die je beleeft met je vrienden. Zoals het mevrouwtje van het kaaskraam dat
ons nog herkende van de vorige keer, of Ksenia die haar vrienden optrommelt om
mee op zoek te gaan naar een deftige winterjas, of Tamara en Ella die ons
meteen uitnodigden bij hun thuis om blini's te komen eten, of mensen op straat
die random vragen vanwaar je komt en een babbeltje slaan, of de Roman van de
mediawinkel die vraagt om nog eens binnen te springen... Dus ja, er zijn Russen
die geïnteresseerd zijn in onze taal, onze cultuur en die gastvrijer zijn dan
wij ons ooit in België kunnen inbeelden.
En dan hebben we nog de kotfeestjes... tot de boze Babusjka
het feestje stopzet...memories^.
Ondertussen ben ik ook begonnen met dansen, twee keer per
week. Ik zeg al zo lang dat ik de samba, salsa, paso doble... wil leren, en
voilà, daar is Erasmus ideaal voor :) We zijn een klein groepje, met allemaal geweldig
vriendelijke mensen en de dansleraar is zo'n lieve Russische macho.
Ik ga nu eens in mijn bedje kruipen, morgen weer les...
Ik mis jullie enorm,
veel liefs,
Sarah