Ik had geen luxe verwacht en dus was het geen verrassing dat
de coupé een ietwat klein kamertje was, bestaande uit vier bedden en een tafeltje. Na een onverstaanbare Russische uitleg van de 'provodnik' (de conductrice van
onze wagon), installeerden we ons om
vervolgens gewend te raken aan slapen op een trein die onophoudelijk over de
sporen hobbelt. De dagen gingen voorbij door ons terug kinds te gedragen :
gezelschapspelletjes, disneyfilms en werkelijk met alles lachen. Min of meer
verse lakens, aanwezig koud water, en heet water voor de thee; meer hadden we
niet nodig. Een PROPERE toilet had aan de andere kant wel handig geweest.
Terwijl we ons bezighielden met UNO, foto's trekken, groene
thee drinken en slapen kregen we enkele keren bezoek van Russische pubers, die
ongegeneerd bij ons in de coupé kwamen zitten om ons vervolgens uit te horen
over onze treinrit. Eén keer kwam dronken Anton binnen, die wel een heel aparte
manier had om ons Russisch aan te leren. Zo werden we zeker 100 keer
aangespoord om het volgende zinnetje te herhalen : "мы четвырëм поедем на поезде в иркутск через берëзовую рощу." (= wij, vieren, gaan met de trein naar Irkutsk langs
berkenbossen). En telkens als we het
juist zeiden : "Отбейте пять (= high five)...Отбейте пять...Отбейте пять...Отбейте пять" tot hij
uiteindelijk onze namen veranderde in Sama, Julian en Jan.
In de veronderstelling dat we zouden moeten leven van toast
en vieze aikinoedels, waren de stops een blijde verrassing. Telkens waren er
kraampjes waar men aikinoedels (natuurlijk), maar ook ijsjes, verse piroški
(een soort dik vettig bladerdeeg met kool, aardappelen of met vlees : alle drie
echt héérlijk! :p), rode bessen, etc. verkochten. En na twee dagen alleen maar
armzalige houten huisjes en berkenbomen te zien, passeerden we op de derde dag
mooie meren en velden. Bovendien was het nog eens prachtig weer gedurende deze
vier dagen :) .
Nu, we hebben de treinreis overleefd en het was een
geweldige ervaring, maar eerlijk gezegd waren de laatste twee dagen er te veel
aan. De verveling sloeg toe en het gebrek aan zuurstof, persoonlijke ruimte,
voedzaam eten en beweging begonnen hun tol te eisen. Ik was dan ook heel blij
toen we eindelijk aankwamen in Irkutsk, waar ons nieuw avontuur kon beginnen.
De enige verplaatsing was nog de rit naar de общежитие ofwel de residentie; onze nieuwe
verblijfplaats voor de komende vier maanden...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten