Al die maanden denk je : "het is nog zo ver weg"
tot je aankomt in de luchthaven van Brussel ...
Natúúrlijk had ik te veel bagage, maar toch waren ze zo vriendelijk om één extra kilo door
de vingers te zien :). En toen was het 18u30 en werd het tijd om te vertrekken
richting de gate. Na immens veel knuffels en traantjes startte eindelijk onze
reis naar het verre Irkutsk. Na een tussenstop in Warschau, vertrokken we
maandagochtend met nog evenveel zin naar Moskou, die snel plaats maakte voor
stress bij de controle van het visum. Na een tijdje met ons voeten te hebben
gespeeld, werd ons visum geldig verklaard (oef :)). Na een twee uur durende
vlucht, arriveerden we in de luchthaven Šeremet’evo en daar maakte we onmiddellijk kennis met de
totaal onpraktische denkwijze van Russen. Een handige metrohalte in de
luchthaven kennen ze niet, waardoor we werden gedwongen om de bus te nemen, een
half uur lang en al staande, die ons zou voeren naar een andere halte, waar we
de metro konden nemen tot aan het centrum.
Vermits er ongeveer negen uur zat tussen onze aankomst in Moskou en het
vertrek met de transsiberische trein, konden we niet anders als Moskou
doorkruisen met onze valiezen. We zijn zeker niet onopgemerkt gebleven. We
waren immers de enigen die het Rode Plein bezochten met ongeveer 30 kilo
bagage...
Op het plein zagen we bovendien iets heel bizar. Er stond
iemand Putin na te doen, een Russiche
propagandatruc lijkt me, maar daarnaast stonden enkele mannen Lenin en Stalin
na te doen. Juist, ik had die reactie ook. Het meest schokkende was dat Russen
die passeerden dit volkomen normaal vonden,nee zelfs grappig vonden.
Na deze misselijkmakende vertoning zochten we voor meer dan
een uur naar een normale supermarkt om rantsoen op te slaan voor onze rit op de
trein. In de veronderstelling dat we op de trein volkomen afgesloten zouden
zijn van de bewoonde wereld, stelden we een waar voedselpakket samen : water,
toasten, brood, fruit, koeken en natuurlijk choco (nutella!! :) ). Met nog eens
vijf kilo extra, vonden we uitgehongerd een heerlijke pizzeria (totaal niet
Russisch, ik weet het, maar een mens met honger doet soms rare dingen en
bovendien hadden we geen zin en tijd meer om een typisch Russisch restaurantje
te zoeken in de straten van Moskou). Nadat we voor de zekerheid driemaal de weg
naar het Jaroslavstation hadden gevraagd, namen we de metro en om half 1
vertrokken we naar onze nieuwe bestemming : er was geen weg meer terug.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten