Dit blogbericht heb ik op kerstavond geschreven in een
moment van sentimentaliteit en melancholie, maar vooral in een moment van heimwee :
Het is nu kerstavond,
1u 's nachts. En het doet pijn om deze Kerst niet te kunnen vieren met mijn
dierbaren. De feestdagen in december zijn voor mij de belangrijkste dagen van
het jaar, waar ik elk jaar halsstarrig en ongeduldig naar uitkijk. Dennenbomen
worden aangevoerd, kerstverlichting wordt
in de straten opgehangen, kerstmarkten schieten als paddenstoelen uit de
grond en overal zie je mensen met pretoogjes zoeken naar het perfecte
kerstcadeau. Ja, voor mij is Kerstmis de
fijnste tijd van het jaar: de lichtjes in de straat, al dan niet kitsch, de
mooi versierde etalages, de reclames van Coca-Cola, de kerstkaartjes, mooi
uitgestald in de woonkamer, zorgen
allemaal voor een betoverende sfeer, maar vooral de warmte en gezelligheid die in
deze tijd meer dan anders aanwezig zijn, maken me soft en melancholisch vanbinnen.
Het duizend keer zeggen 'Vrolijk Kerstmis', het daags nadien restjes eten van
de kalkoen, die elk jaar lekkerder lijkt te worden en de marathon melige
kerstfilms op televisie zijn dingen die
ik nooit beu word.
Ik word hier in
Irkutsk omringd door geweldige mensen en we hebben geprobeerd een kerstsfeer te
creëren door ons een kerstboompje aan te schaffen, slingers op te hangen,
kaarsjes aan te steken en een feestmaal klaar te maken (waaronder een gebraden
kip bij gebrek aan een kalkoen ;)), maar, hoewel ik mij enorm geamuseerd heb, ik
zoals elk jaar een indigestie nabij was, een cadeautje heb gegeven en
gekregen(een knuffeltje van de Spanjaard met daarop 'С любовью'
('met liefde'), wat we zullen houden op Spaanse charme en minimale kennis van
de Russische taal ;) ), mis ik nu verschrikkelijk mijn ouders, mijn familie en
mijn vrienden, want er gaat niets boven Kerstmis vieren in je eigen huis, je
eigen omgeving of bij je dierbaren.
Aan de ander kant is
dit ook weer een ervaring. Ik heb met zekerheid een witte kerst. Ik heb
Kerstmis gevierd bij -20°C, in Siberië. Ik heb kerstavond gevierd zonder mijn
geliefden, maar met Koreanen, Amerikanen, een Franse en onze meest geweldige
Belgische 'delegatie'. En we zijn door de babusjka weggejaagd om half 1 's
nachts... Het kon niet meer Erasmuslike zijn dan dit... ! :)
Hoewel het hierboven beschreven heimweegevoel overheerste op
Kerstavond, kon ik me geen betere Eerste Kerstdag voorstellen in Siberië. In
Rusland vieren ze geen kerst op de 25ste en toch werden we door de Russische
meisjes van de les Pools uitgenodigd om een kerstfeestje te houden. De
Russische gerechten waren overheerlijk!! Ik ben hen heel dankbaar, want ondanks
het gemis van thuis, heb ik me enorm geamuseerd en heb ik zo toch ook een beetje mijn kerst gehad.
Veel liefs,
Sarah
Geen opmerkingen:
Een reactie posten